‘Ik wil me vrij voelen om me te kleden zoals ik wil’ (2024)

Amyl and the Sniffers Zangeres Amy Taylor van de Australische rockband Amyl and the Sniffers stormt als een razende furie over het podium. Een beetje matten en zo nu en dan een blauw oog horen erbij, vindt ze.

• Auteurs
  • Jan Vollaard
• Gepubliceerd op30 juni 2022
• Leestijd3 minuten

Amy Taylor heft haar armen en toont haar spierballen. Ze mag klein van stuk zijn maar ze is een taaie. „Jazeker, ik doe aan gewichtheffen”, zegt ze trots. We zitten backstage in het Groningse Stadspark, waar de Australische rocksensatie Amyl and the Sniffers zojuist een kort en krachtig voorprogramma heeft gespeeld voor Weezer, Fall Out Boy en Green Day. Als een razende furie is Amy Taylor over het podium gestormd, hevig headbangend en wapperend met haar blonde haren. De songs logen er niet om: korte punkexplosies met titels als ‘Freaks to the Front’ en ‘Gacked on Anger’ (verslaafd aan woede).

„Energy is my currency”, zingt Amy Taylor in ‘Guided By Angels’, het openingsnummer van Amyl and the Sniffers’ tweede album Comfort To Me. Met gitarist Declan Martens, bassist Gus Romer en drummer Bryce Wilson wentelt de band uit Melbourne zich in een typisch Australische traditie van hoogenergetische pub-rock, punk en metal avant la lettre, zoals AC/DC die maakte in de begintijd. Amyl and the Sniffers identificeren zich graag met de Sharpies: een Australische jongerencultus van de werkende klasse die zich sinds de vroege jaren zeventig een imago aanmat van geweld, mod-achtige kleding en liefde voor onversneden rockmuziek van bands als Coloured Balls, Skyhooks en Rose Tattoo.

„Sharpies waren onze versie van skinheads, maar dan zonder het racisme” vertelt Taylor in haar smakelijke Aussie-accent. „Het is iets van vroeger, van onze ouders. Maar een band als Coloured Balls móet je gehoord hebben. Hun energie, hun overgave aan rock-’n-roll is iets wat je in onze muziek terug hoort.”

In ‘Knifey’ zingt ze hoe ze liever naar het gevang gaat wegens messentrekkerij dan dat ze zich laat intimideren door vervelende kerels in het park: ‘Stop f*cking me up (…)/ out comes my knifey / this is how we get home nicely.’

Blauwe plekken

Ze loopt niet werkelijk met een mes op zak, maar een potje matten gaat ze niet uit de weg. „Geweld is een noodzakelijke bijkomstigheid bij rockmuziek die er toe doet”, zegt Amy Taylor stellig. „Een beetje matten of een paar blauwe plekken horen erbij als je naar een concert gaat. Als ik naar een punkshow ben geweest en terugkom met een blauw oog ben ik blij: ‘Yeah, I feel alive!’ Goeie popmuziek brengt je in een staat opwinding. Je moet je erdoor laten meeslepen.”

Gitarist Dec Martens hoort het aan en zegt quasi-goedkeurend: „Ja, geweld is Amy’s ding. We moeten haar nog wel eens weg trekken uit een vechtpartij.”

Een kwartier na het optreden is Martens de rust zelve. Zijn gitaarspel is staccato en flitsend, als een perfecte kruising tussen een akkoorden hakkende punkrocker en een virtuoos sologitarist. Oefent hij veel? „Welnee, ben je gek. Als ik niet optreed, blijft mijn gitaar in de koffer. Een bouwvakker neemt toch ook zijn boormachine niet mee naar huis?”

Vier nummers in een dag

Amyl and the Sniffers begonnen in 2016. De eerste EP Giddy Up maakten ze in één etmaal. De vier nummers deelden ze nog diezelfde dag op Bandcamp. Amy Taylor hecht aan de spontaniteit waarmee nieuwe songs geboren worden. „Die eerste tracks waren nog niet zo sterk van compositie en minder goed opgenomen, maar we zijn trots op alles wat er tot nu toe van ons is verschenen. We zijn er de band niet naar om door een producer aan de hand genomen te worden en in een bepaalde richting geduwd te worden. Ons nieuwe album klinkt strakker en meer gefocust, maar onze uitgangspunten zijn hetzelfde gebleven.”

Producers Ross Orton (Arctic Monkeys) op het debuutalbum (2019) en John Luscombe (Courtney Barnett) op Comfort To Me (2021) hielpen Amyl and the Sniffers bij het vinden van hun ideale sound. De band is al zo lang op tour aan de andere kant van de wereld dat nieuwe songs uitblijven. „Op tournee zijn er zoveel distracties dat creativiteit niet makkelijk wordt aangeboord”, zegt Dec Martens. „Binnenkort gaan we terug naar Australië en vinden we hopelijk de bron weer terug. Zorgen maak ik me daar niet om. Thuis valt meestal alles weer zijn plek.”

Melbourne is een bruisende stad met veel plekken om op te treden, ook voor beginnend bands, vertelt de roodharige bassist Gus Romer, sinds kort zonder matje in zijn nek. „De bandjescultuur van Melbourne zorgt ervoor dat iedereen met iedereen gespeeld heeft. Er heerst veel collegialiteit. Je kunt elke avond naar optredens en meestal loop je er gratis naar binnen. Dat is gezond, want we hebben veel verschillende dingen gezien en in veel verschillende combinaties gespeeld voordat we deze band begonnen. We kijken verder dan alleen naar rock. Ik hou van hiphop en ook van techno zijn we niet vies.”

Amy Taylor houdt ervan om luchtig gekleed het podium op te gaan, in minimale topjes en strakke hot pants. Het mag haar feministische principes niet in de weg staan, vindt ze. „Ja, ik ben feminist. En ja, ik wil me vrij voelen om me te kleden zoals ik wil. Bij het crowdsurfen is het soms lastig om mensen ervan te weerhouden om naar intieme lichaamsdelen te graaien. Voor de zekerheid doe ik twee onderbroeken aan. Controle over mijn lichaam en controle over de wens om door anderen aangeraakt te worden zijn dingen waarover je bij mij geen grappen maakt. Onze muziek is ruig en het publiek mag er wild van worden. Maar pas op: als het nodig is sla ik van me af.”

Amyl and the Sniffers: 3/7 Festival Down The Rabbit Hole, Ewijk, 5/7 Paradiso, Amsterdam.